ఒకానొక రాత్రి మిణుగురు పూల దారిలో
అతడిని నేను వెతుకుతుంటాను
అతడు మోరలెత్తి ఊగే ప్రవాహాలకు
మురళిని ఊదుతుంటాడు
పాడే పెదవులై
చేమంతి పువ్వలుగా విచ్చుకొనే అరమోడ్పు కన్నుల ఙ్ఞాపకం
అతడు ఉన్నట్టుండి
ఒక ఆకస్మిక కవి సమయంలా అదాటు పడతాడు
అతడు కొంచెం యుద్ధం
కొంచెం కవిత్వం
నాగేటి కర్రుకు పొదిగిన చంద్రవంక
ఒంటరి దుఃఖమయ సమయాలకు
సామూహిక స్వాప్నికతను అద్దే ఓడ సరంగు
అతడు కొంచెం బెంగ కూడా
కాలం ఙ్ఞాపకాలను అతడు ఒక తాత్వికతగా మోసుక తిరుగుతాడు
అతడిని నేను ఇలా అడుగుతాను
ఇంత దుఃఖం కదా ఎలా రాస్తావిదంతా
దుఃఖం ఎప్పటికీ దుఃఖమే
అది లోకంతో మనం తీర్చుకోవలసిన పేచీ
ఒకోసారి నీతో నువ్వు కూడా
కొత్త మనిషొకడిని కలలు కనే వాళ్లం కదా మనం
దుఃఖాలను అమ్మ కొంగులా పట్టి పైకెగబాకుతాం
దుఃఖం ఒక చారిత్రక సందర్భానికి గుర్తు
అక్కడ నిన్ను నీవు తెలుసుకుంటావు
ఒక గాఢమయ కవిత్వానికి కొనసాగింపుగా
అతడు ఇంకా ఇలా అంటాడు
పెగలని దుఃఖాశ్రువుల నడుమ ఎవరెవరము
ఎలా కలుసుకునేది తెలుసుకోవాలని కుతూహలం
బహుశా చరిత్ర అక్కడే కదా మొదలయేది
నెత్తురు కురవని దారులకేసి మనం పయనమై పోతుంటాం
ఈ దారి మరీ పాతది
అంతే కొత్తది కూడా
ఇక్కడ ప్రతీ అనుభవానికీ నెత్తురు మూల్యం చెల్లించాలి
చిద్రమైన దేహాలతో పేజీలను పాఠాలుగా నింపాలి
ఇది సుదీర్ఘ కాలపు వేదనల ప్రవాహ గానం
పదును దేల్చే రాపిడుల నడుమ తొణకిసలాడే పురా స్వప్నం
అతడు సన్నని నవ్వుతో ఇంకా ఇలా అంటాడు
తెలుసు కదా కవిత్వం
అది గాయాలకు మొలకెత్తి పూచే వెన్నెలలా
యుద్ధంలో తారసపడే ప్రియురాలి కౌగిలి
