దుఃఖపు భాష

ఈ రోజు నీ భాష కొంచెం మృత్యు వాసన వేసింది

కొన్ని పదాలలో లుంగలు చుట్టుక పోయిన నొప్పి

ఆవరణమంతా వ్యాపించి

దిగులు ధూపంలా నన్ను చుట్టుకొని నీ ఉనికిని పదే పదే స్పురణకు తెచ్చింది


కొన్ని సమయాలలో

భాష ఒక్కోలా ఎందుకు ధ్వనిస్తుందో ఒక్కో తావిని తన చుట్టూ ఎందుకు అద్దుకుంటుందో

నేను చెప్పలేను బహుశా నీవు కూడా


ఒక కాలం మనుషులను కలిపే వంతెనగ మారి

ఒక దుఃఖం నీకూ నాకూ సామూహిక చిరునామాగా నిలచి

పెగలని మాట, వొడలని అశాంతి

ఉనికిగా ఎందుకు రాజిల్లుతుందో మనం చెప్పలేం


ఎవరు ఎప్పుడు ఊహించడం మొదలు పెట్టారో తెలియదు గానీ

ఒక బాధాకర క్షణానికి తెగిపడే ముగింపుగా చావును


మనుషులు చావును ఏ స్వరంతో కోరుకున్నా

ఏ ఙ్ఞాని ఏ విధంగా అంతాన్ని వర్ణించి చెప్పినా


తెలియని ఆ ఉద్విగ్నత

ఎప్పడూ  జీవితాన్నే చూపుడు వేలుగా నిలబెడుతుంది



ఎల్లెడలా అలుముకపోయిన

అపసవ్యపు భారం

భుజాలమీద మోయలేనిదిగా చిత్తరువు కడుతుంది