ఇద్దరు

ఒక సాయంత్రపు వేళ ఊళ్ళ మీదగా అనేక చోట్ల మీదగా పయనిస్తున్నప్పుడు
చెమ్మగిల్లిన గది గోడలమీద ముసిరిన గురుతులను కనుకొసల తుడుచుకుంటూ
ఒంటరిగా ఆ ఇద్దరు

మోకాళ్ళలో భరింపరాని నొప్పి.  గుండెలలోకి పాకి సలుపుతున్నప్పుడు ఏ లేపనమూ మాయము చేయజాలని
దుఃఖిత శూన్యంతో ఖాళీ అయిన తన అర చేతులను ఒడిలో ఉంచుకొని
ఒక దాని వెంట మరొకటిగా సున్నాలను చుడుతూ, గీతలు గీస్తూ ఆమె అతనికి మాత్రమే అవగతమయ్యే గాద్గదిక మౌన భాషలో తనలో తాను
తలపోస్తూ:

కొన్ని ఉత్తినే అలా ఙ్ఞాపకాలుగా రోజుల వెనుక మరుగున పడి ఉండవు
సంభాషణలలోనికి సందర్భాలలోనికి
మరుగున పడిన శిథిల లేఖనాలను దాటి, కట్టుకున్నస్మృతి చిహ్నాలను దాటి 

ఖండిత అంగాలతో గాయపడి చిద్రమైన శరీరాలతో
మరణోన్ముఖ క్షణాలను నెమ్మదిగా తుడుచుకుంటూ
భయాలనూ, ఓటములనూ  కాసేపాయినా నింపాది లేక అంతర్ బహిర్ యుద్ధాలలో కాగి ఆవిరయిన సన్నివేశాలను నింపాదిగా దాటుకుంటూ
ఒక్కొక్కటిగా అవి మన సమయాలలోనికి లేచి వస్తాయి

ఒంటరిగ పడి ఉన్న నాలుగు గోడల శరీరాలలో ముసురు పట్టి ఎవరికి వారు ఒంటరులయి గాయాల సలుపుతో సతమతమవుతున్నపుడు
ఒక్కొక్క పేరుతో ఒక్కొక్క చోటుగా, గుంపులు గుంపులుగా

బయొనెట్ దెబ్బకు పాదము తెగి చిత్రహింసల సుడిలో  ఎండుటాకులా పడి నలిగి,
తెలియని ఉన్మత్తత చావుకు ఎదురు నిలిపినపుడు జేబులో అప్పుడే నేర్చుకుంటున్న అక్షరాల  తడి నెత్తురుగా కరుడుకట్టి-

నడిచే పాదాల కింద  ఇంకిన నెత్తురులేవని మసక బారుతున్న కన్నులతో ఆమె తడిమి తడిమి చూస్తున్నపుడు
నోరు తెరచి బావురు మంటున్న ఖాళీ దేహంతో  అతడు ఇక దుఃఖించలేడు

రోజుల శరీరాలపై  ఓడుతున్న చావులను పలుచని బట్ట వలె పక్కకు తప్పించి
ముఖంలో ముఖం పెట్టి  అదే పనిగా ఆమె పేరుపేరునా సంబోధించి మాటాడుతున్నప్పుడూ అతడు
బోలుగా సర్వమూ ఇగిరి  ఊరకే అలా -

ఆమె అతని దుఃఖం
అతడు-