31, డిసెంబర్ 2011, శనివారం

రోజులు



ఒక విరామం తర్వాత

       * * *  
కొన్ని పశ్చాత్తాపాలు, కొద్దిగా దుఃఖం
విలాపాల దఖలు పడి నలిగిన కాలపు గురుతులు

కొంచెం సంతోషం
కొన్ని పొంగులు వారిన ఉద్విగ్నతలు

ఒకరి మాటలకు మరొకరు లతాంత దీపికా సౌరభాలుగా గుప్పుమని
మనుషులు స్నేహమాలికలై అల్లుకున్న క్షణాలు

ద్వేషమొక్కటే ఆహార్యమై
ఆవిరులెత్తే మాటల ఈటెల గురిచూస్తూ
పగబూని, నీ దాపుకు మరెవ్వరూ చోరరాని మంటల వలయాలను ఊపిరిగా శ్వాసించిన ఙ్ఞాపకాలు

చెరిగి పోని కొన్ని చావులు, చేతులు చాచి చివురులెత్తిన ఆశలు
సదా నీ నడకలలో కరిగి పోతపోసుకొనే నువ్వు నడచిన దారులు
మిత్రులు, శత్రులు, ప్రేయసులు

రూపొందే
ఆకృతికి ఆకరాలు

 


     

28, డిసెంబర్ 2011, బుధవారం

అక్షర పయనం


కాగితం మీదకు కొన్ని అక్షరాలను వదిలాను
చిన్ని పడవలుగ చేసి

తొణకిసలాడే నిశ్చల ప్రవాహ సడిలో
వూపిరి గమనంతో మెల్లిగ కదులుతూ పడవ
వేలి కొసల వెలిగి కార్తీక దీపమయింది

దీపపు కంటి కొసల మిరుమిట్లు కిరణాల వెంట
నెమ్మదిగా కొన్ని అడుగులేశాను

అడుగు అడుగుకూ ఒక చిన్ని పూవు పూసింది

రేకుల కొసల విప్పారిన పరాగ ధూళి
నక్షత్ర లోకాల నిబిడాంతర మహా పుంజమై పరిఢవిల్లింది

ఒక్కొక్క పూవునూ కోసి సుతారంగా దోసిళ్ళకెత్తాను
అలలు చాచిన ఘోష ముఖానికి తగిలింది

తలవొంచి ఆ కడలిలో మునిగి లేచాను

కను కొలుకు చివరలో
సన్నని ముత్యమొకటి గురుతుగా మిగిలింది

25, డిసెంబర్ 2011, ఆదివారం

వెతుకులాట


చితికిన రెక్కలతో ప్రాణం రెపరెపలాడే పక్షి

అది ఎగరదు
ఎగరకుండానూ ఉండదు

ఉపమానాల కంచెకు ఆవల
ఒక్కడే తాను-

తన కొసమే నేను ఎదురు చూస్తుంటాను
తన జాములకై  ఆలోచనల దొంతరను ఖాళీ చేసి
ఒక ఖాళీ పాత్రనై ఒదిగి నిలబడతాను

తను మాట్లాడడు
మాట్లాడకుండానూ ఉండడు

రెండు కొసలనూ దాటుకొని పారే
బరువైన భాషా సంచయమొకటి ఎప్పుడూ తన భుజాలపై

మాట్లాడనపుడు కరగని శిలా సదృశ్యమై
నోరు తెరిస్తే  కిర్రున తెరుచుకొనే శిథిల ద్వారావశేషమై

ఆ తేడా ఏదో కావాలి నాకు
కొద్దిగ గడప దాటితే ఒక కొత్త లోకానికి దారి తెరుచుకొనే
ఆ పలుచని పొర ఏమిటో తెలియాలి నాకు

ఒక మనిషి తనకు తాను తునకలై
వాటన్నింటినీ కలిపే సూత్రమెక్కడో మరచి-

నిజంగా తను లేకపోతే
నిస్తేజమైన జీవితపు నిత్య రద్దీలో అగ్గి పిడుగులవంటి తన అడుగులు లేకపోతే

నన్ను నేను కనుగొనే తోవ ఏది?

లయగీతమై, వాదర చివరల విచ్చుకొనే గాయపు పువ్వై
అడుగుల సవ్వడికి తెరచుకొనే బాటల సంకేత లిపియై

దూరాలను చెరుపుకుంటూ దిక్సూచిలాగా అక్కడ తను లేకపోతే
ఈ జీవికిక ఏది ముక్తి, విశ్రాంతి?






ఇగ్జాగరేషన్


రాసిన ప్రతీ అక్షరమూ
సదా అర్థాన్ని సూచించదు

క్షణాల ఒరిపిడిలో నలిగే కాలం
కాగితం మీద రాసీ, కొట్టేసీ
ఎక్కడో ఒక ఖాళీకి తగులుకొని ఎంతకూ ఊడి రాక
ఉండీ ఉండీ ఒక సన్నని బొట్టుగ నుదుటిపై రాలుతుంది

అక్కడ
ఏదీ ఉన్నట్టూ కాదు
ఏమీ లేనట్టూకాదు

ఒక విరామంలో
కవిత కాసేపు నిదురిస్తుంది

అప్పుడప్పుడు
కవికి
ఇగ్జాగరేషన్ స్పురించదు సుమీ

22, డిసెంబర్ 2011, గురువారం

తొలి అక్షరాలు


నల్లటి పలక మీద
ఎవరో కాసిని నవ్వులు రాల్చి పోయారు

ఒక దోబూచులాటలా
పిడికిలి బిగించి చూపుడు వేలితో
ఏవో సంకేతాలు కొన్ని అస్పష్టంగా వదిలి పోయారు

దబ దబా పరిగెత్తే పాదాలు
అడుగు పెట్టిన ప్రతి చోట అద్భుతాలు కురిపించే పాదాలు

బడిలో నేనొక్కడినే
ఆ పాదాల సవ్వడి వింటూ పలక మీదకు వంగి చూస్తుంటాను

తెల్లగ గీచిన గీతల నడుమ
ఎవరిదో నడకలు నేర్వని అడుగొకటి
రెల్లు పువ్వయి నవ్వి ప్రేమగ నా చెంపలు సవరిస్తోంది



20, డిసెంబర్ 2011, మంగళవారం

చివరకు


ఎక్కడని మొదలు పెడదాం?

ఇద్దరు మనుషులు ఎక్కడైనా ఒకే సమయాన్ని పంచుకోవలసి రావడం-

నిజానికి
మనుషుల మధ్య ఏముంటాయి?

ఇంతకూ ఉన్నది ఇద్దరు మనుషులేనా?
గతాను గతమై ఎక్కడెక్కడకో కలిపే మహాసమూహమై
ఊర్లూ పేర్లూ అన్నీ కలగలిసి

కాలం హద్దులు చెరిగి
కొరుక్కు తినే పుండు రసిగా ధార కట్టడం ఇద్దరికీ తెలియడం లేదూ?

ఇద్దరు మనుషులు ఎక్కడైనా ఒకే సమయాన్ని పంచుకోవలసి రావడం
నిజంగా ఎంత యుద్ధం?
 
ఈ యుద్ధం ముగిసాక
లేదా కనీసం ముగిసిందని అనుకున్నాక

ఇక అక్కడ ఉండేదెవరు?

ఒదిగి ఒదిగి మడుగులొత్తే ఒక బానిస
బానిస తలపై ముడ్డి మోపిన ఒక యజమాని




19, డిసెంబర్ 2011, సోమవారం

ఎక్కడ



అగాథపు నీలిమ
సుడులు తిరిగి నీ అక్షరాలలోనికి వొంగుతున్నప్పుడు

జీవితపు రణగొణల
చప్పుళ్ళ నడుమ బొగిలిపోయి ధూళిలో కలిసిపోయిన
ఒక ఆక్రందన నీ గొంతులో ఇంకుతున్నప్పుడు

ఒకడు
మనిషిగ కాగోరి చిద్రిత దేహాన్ని
ఆకాశానికి ఊతగ నిలబెట్టినప్పుడు


నువ్వు ఎక్కడున్నావు
నువ్వు ఎక్కడున్నావు






16, డిసెంబర్ 2011, శుక్రవారం

ఆ పిల్ల వరీనియా


బతకడానికెంత ప్రేమ కావాలి?
దోసిళ్ళకొద్దీ జీవితానికి ఒక సన్నని హసనపు రేఖలా
నిజంగా బతకడానికి -

బతకడం అంటే ఏమిటో
అతనికి లాగే ఆమెకూ తెలుసు

లేత వెన్నేల రాత్రుల్లో మెల్లగ తాకే చిరుగాలిలా
ఒకింత మాలిమికే సంతుష్టి చెందే బుజ్జి కుక్క పిల్లలా
ఆమెకు జీవితాన్ని ప్రేమించడం తెలుసు

ఆమె శాత గంభీర ముద్రతో
జీవితం ముందు వినయంగా నిలబడేది
జీవితమిచ్చిన దానికి పదింతలుగా
తిరిగి జీవితాన్ని ప్రేమించేది

అతడూ అంతే
మంద్ర ఉచ్చ్వాస మాలికలతో
జీవితాన్ని సున్నితంగా స్పృశించి పలకరించేవాడు
ముని వేళ్ళ కొసలతో ప్రాణ దీప్తిని
తన చుట్టూ నులి వెచ్చగా అలంకరించేవాడు

జీవితం అతనికి వరీనియానిచ్చింది
వరీనియా అతనికి-

పవిత్ర రోమ్ సామ్రాజ్యపు దరహం మీద
వారిద్దరూ తమ కాలానికి గొప్ప తావినద్దారు

అవేవీ రోమ్‍కు తెలియవు

చేయి చాచినప్పుడల్లా
నెత్తురూ నాగరికతా కలగలిపి
నేలకు పులిమి రొమ్ము విరుచుక నడిచే రోమ్‍కు అవేవీ తెలియవు

రోమ్ సరిగ్గ ఇప్పటి హైటెక్ సిటీలా ఉండేది
అంగుళం అంగుళం ధ్వంసించుకొని
విదేశీ పెట్టుబడులతో తనను తాను పునర్నిర్మించుకొనే
"విజన్ ముంబాయ్"లాగా ఉండేది
మల్టీ లైన్ రహదారులతో
భయద గంభీరంగా నిలబడే మహా నగరాల్లా ఉండేది

అయినా వాళ్ళిద్దరూ లేకపోతే
రోమ్ రోమ్‍లా ఉండేది కాదు

వాళ్ళ లాంటి మనుషులూ వారి వారి ప్రేమలూ లేకపోతే
రోమ్ కేవలం ఒక దిష్టి బొమ్మ

పురా కాలపు ప్రాణ రహిత సరీసృపం

వాళ్ళు రోమ్‍ను ద్వేషించీ ప్రేమించీ
ధ్వంసించీ తిరిగి నిర్మించీ మహా ప్రళయమై విరుచుక పడి
రోమ్ నాగరిక చిహ్నాలుగా శిలువపై వేలాడి

ఒక దీర్ఘ కాలపు వ్యధను చరిత్ర ముఖం పైన
ప్రేమగా అద్ది పోయారు

వాళ్ళ లాగే వరీనియా-

రోమ్ ఖడ్గ చాలనపు పదునంచు కొసలపై
అతడూ అతని పరివారమూ నెత్తుటి ముద్దలుగ
ధూళిలో కలిసాక కూడా

ఆమె అతడిని ప్రేమించింది

అతడిని ప్రేమించినట్లుగానే
వినయంగా జీవితం ముందర నిలబడి
జీవితమిచ్చిన దానికి తిరిగి పదింతలుగా
జీవితాన్ని ప్రేమించింది

రేపటికి రూపు కట్టి
గొప్ప దయతో అతడిని మన ముందు వదలి పోయింది



  

14, డిసెంబర్ 2011, బుధవారం

దిమ్మరి ౨


రాసి అనేకమార్లు చెరిపేసినందుకు సంతోషిస్తాను

పని లేని పనికి మాలిన వాళ్ళు
నా మీదా, నాకవిత్వం మీదా
గోతు తడుపుకొని బతికే వీలు లేకుండా చేసినందుకు

నన్ను ఒక ఊరూ పేరుకూ కట్టి పడేయకుండా
ఊరూరూ తిరిగి  పెద్ద చేసిన మా పెద్దలందరికీ పేరుపేరునా  నమస్కరిస్తాను

చచ్చిన పీనుగల్లా గుంతకు అంటిపెట్టుకుని
కాలం వెల్లబుచ్చకుండా చేసినందుకు

ప్రత్యేకించి
నాకొక సమాధి కట్టనందుకు నా బిడ్డలకు నేను ఋణపడి ఉంటాను

నాలుగు గడ్డి పరకలు నాపైనా మొలిచి ఈ మట్టిలో కలగలిసే భాగ్యం కలిగించినందుకు




6, డిసెంబర్ 2011, మంగళవారం

ఒక రోజుకు


రాయాల్సినదింకా మిగిలే ఉండడం చేతకానితనమే కావచ్చు

అయితే అది ఒక్కటే  కొన్నిరోజులకు
ఒక ఊరటగా, ఇన్నాళ్ళ నీ ఉనికికి
కొద్దికొద్దిగా రోజుకింతని దాచుకున్న సంచయమనీ
నువ్వు గుర్తించే రోజులు బహుశా ముందే ఉండి ఉండవచ్చు

కొన్నాళ్ళకు నీవు ప్రదర్శించిన రంగులన్నిటి పైనా విసుగు చెంది
తరుచూ ఒక బోలు స్వరమై తేలిపోయే నీ గొంతుకపైనే నువ్వు శుష్కంగా పిడికిళ్ళు విసిరుతూ
వొంటిపై ఒక్క గాయపు గురుతూ లేక
ఒక్కడివై హృదార్తంగా విలపించే క్షణాలూ ఆసన్నమవవచ్చు

ఇంకా నువ్వు అనేకానేకాలుగా చెదరి పోయి
పూట కొక్క వేషమై మాటకొక్క గొంతుకై                      
చివరకు ఎక్కడ నువ్వో తెలియక
వెతికి వెతికి అలసి  ఏ దుఃఖిత ఏకాంత గానంలోనో
నిన్ను నీవు స్వవచో వ్యాఘాత పరుచుకుని, తీరని కసితో
 కన్నీళ్ళను తాగుతూ కనీసం ఆ రాతిరిలోనైనా-




3, డిసెంబర్ 2011, శనివారం

not a poem


సగం కొరుక్క తిన్న జామకాయ

మధ్యలో కంత ఉన్న ఇనుప బిళ్ళ(దేనికి వాడతారో తెలియదు), నొక్కులు నొక్కులుగా పగిలిన గాజు గోళి( ఆటలో అచ్చొచ్చిన గోళీ అని సమాచారం),
మందపాటి ఒక దారపు తుంట

నీ జేబులోనో నా జేబులోనో ఉండవు కదా ఇవన్నీ

దేనికది
అన్నీ చేతితో తాకగానే కదిలే ప్రాణమున్న వస్తువులు

ముట్టుకొని, అనుభవించి, వేలి కొసలతో సంధించి
వాడు వాటన్నింటితో మాట్లాడగా చూసాను
తానై వాటన్నింటికీ ప్రాణ ప్రతిష్ట చేసి, తిరిగి వాటి మధ్యన నిలబడి,  దొర్లుకుంటూ నృత్యం చేసే రంగుల గోళీ అవడం
ఈ రోజు చూసాను

వాడి పడేయడం మాత్రమే మనకు తెలుసు

ఒక దాన్ని సేకరించి, అపురూపం చేసి భద్రపరచి
తరవాతి నాటికి ఒకటి రెండవుతాయని
చదువుకున్న మనుషులం మనం ఊహించలేం కదా

ఊహకు ఈ లోకం చాలకపోవడం ఈ రోజే చూస్తున్నాను


పుస్తకాలను ఇటుకలుగా చేసి కట్టిన బంధిఖానా గోడలపై ఆడే నా సీతాకోకా

మెడకు తగిలించుకొచ్చే నీ సంచిలో
బందులు ఊడిపోయిన బోడి పలక మాటున ఏముందో
నన్నెప్పుడు చూడనిస్తావు?