మమ్చి వాడి బాధ

రాయడం సమస్య కాదు రాయాల్నకున్నది రాయడం­-

చిరిగిన నిక్కరులోంచి కదిలే
కర్రి పిర్రల వాడిననుకొని
తలుపులు తెరుస్తూ వచ్చీ పోయే చినుకుల మృత్యు శీతల స్పర్శ

కదలాడుతున్నది ఇక్కడ
అతిశయానికి బదులు కాళ్ళంట సుర్రుమనే భయముచ్చ

మొదలెట్టి ఒక్కటే కడదాకా లాగలేకపోవటం
అహో ఆటలో నారి సారిస్తూ నారి పొంగిన ఆ-
నా బలమో బలహీనతో- మళ్ళీ అదే ఈ సారీ, తెలియడం లేదు

కుదురుగా పారే ప్రవాహనికి ఒక్కటే జాలు
చెదిరే జల్లుల తడిఉనికికి
స్పృశించి పలవరించే వేన వేల ముఖాలు

కవిత్వమని కూర్చోని
చివరాఖరుదాకా  రాయలేక పోవడం
మమ్చి వాళ్ళ బాధ చెడ్డ వాళ్ళ గాథ

నిజంగా చెప్పాలంటే
నిజం నిజంగా కవి సూక్తి ముక్తావళి కర్త కాదేమో
మనుషుల గురించి రాయబోయే అమనుజుడతను కానే కాదేమో